Εὐλογήσαντος τοῦ ἱερέως ἀρχόμεθα άναγινώσκοντες τόν ΡΜΒ’ (142) Ψαλμόν.

Κύριε, εἰσάκουσον τῆς προσευχῆς μου, ἐνώτισαι τήν δέησιν μου ἔν τῆ άληθεία σου, εἰσάκουσον μου ἔν τῆ δικαιοσύνη σου. Καί μή εἰσέλθῃς εἵς κρίσιν μετά τοῦ δούλου σου, ὂτι οὗ δικαιωθήσεται ἐνώπιον σου πᾶς ζῶν. Ὅτι κατεδίωξεν ὅ ἐχθρός τήν ψυχήν μου ἐταπείνωσεν εἵς γῆν τήν ζωήν μου. Ἐκάθισε με ἔν σκοτεινοῖς, ὦς νεκρούς αἰῶνος, καί ήκηδίασεν ἐπ’ ἐμέ τό πνεῦμα μου, ἔν έμοι ἐταράχθη ἤ καρδία μου. Ἐμνήσθην ήμερων ἀρχαίων, ἐμελέτησα ἔν πᾶσι τοῖς ἔργοις σου, ἔν ποιήμασι τῶν χειρῶν σου ἐμελέτων. Διεπέτασα πρός σε τάς χείράς μου ἤ ψυχή μου ὦς γῆ ἄνυδρος σοι. Ταχύ εἰσάκουσον μου, Κύριε, ἐξέλιπε τό πνεῦμα μου. Μή ἀποστρέψῃς τό πρόσωπον σου ἀπ’ ἐμοῦ, καί ὁμοιωθήσομαι τοῖς καταβαίνουσιν εἵς λάκκον. Ἀκουστόν ποίησόν μοι τό πρωΐ τό έλεός σου, ὂτι ἐπί σοι ἤλπισα. Γνώρισον μοι, Κύριε, όδόν ἐν ἤ πορεύσομαι, ὅτι πρός σέ ἤρα τήν ψυχήν μου. Ἐξελοῦ με ἐκ τῶν ἐχθρῶν μου Κύριε, πρός σέ κατέφυγον δίδαξόν με τοΰ ποιεῖν τό θέλημά σου, ὅτι σύ εἷ ὅ Θεός μου. Τό Πνεῦμα σου τό ἀγαθόν ὁδηγήσει με ἔν γῆ εὐθείᾳ ἕνεκεν τοῦ ὀνόματος σου, Κύριε, ζήσεις με. Ἔν τῆ δικαιοσύνη σου, έξάξεις ἐκ θλίψεως τήν ψυχήν μου. Καί ἔν τῷ έλέει σου ἐξολοθρεύσεις τούς ἐχθρούς μου. Καί άπολεΐς πάντας τούς θλίβοντας τήν ψυχήν μου, ὅτι ἐγώ δοῦλος σοῦ εΐμι.

Θεός Κύριος, καί ἐπέφανεν ἡμῖν, εὐλογημένος ὁ ἐρχόμενος ἐν ὀνόματι Κυρίου.
Στίχος ἀ’. Ἐξομολογεῖσθε τῷ Κυρίῳ, καί ἐπικαλεῖσθε τό ὄνομα τό ἅγιον αὐτοῦ.
Θεός Κύριος, καί ἐπέφανεν ἡμῖν, εὐλογημένος ὁ ἐρχόμενος ἐν ὀνόματι Κυρίου.
Στίχος β’. Πάντα τά ἔθνη ἐκύκλωσαν με, καί τῷ ὀνόματι Κυρίου ἠμυνάμην αὑτούς.
Θεός Κύριος, καί ἐπέφανεν ἡμῖν, εὐλογημένος ὁ ἐρχόμενος ἐν ὀνόματι Κυρίου.
Στίχος γ’. Παρά Κυρίου ἐγένετο αὕτη, καί ἔστι θαυμαστή ἐν ὀφθαλμοῖς ἡμῶν.
Θεός Κύριος, καί ἐπέφανεν ἡμῖν, εὐλογημένος ὁ ἐρχόμενος ἐν ὀνόματι Κυρίου.

καί τά ἐξῇς τροπάρια.

Ἦχος δ΄. Ὁ ὑψωθεῖς ἐν τῷ Σταυρῶ.
Καθυπομένειν ζοφερᾶς ἀλγηδόνας καί τάς τοῦ βίου κατωδύνους βασάνους ἀξίωσον τούς σπεύδοντας τή σή ἀρωγή, Μῆτερ εὐσυμπάθητε, βασιλίς πανολβία, καί ὁσίων καύχημα, ἴνα πόθω βοῶμεν Ὑπομονή, πρός Κτίστην καί Θεόν ὑπάρχεις πάντων ἀνύστακτος πρέσβειρα.

Δόξα. Καί νῦν. Θεοτοκίον.
Οὐ σιωπήσομεν πότε, Θεοτόκε, τά, δυναστείας σου λαλεῖν οἱ ἀναξιοι εἰ μή γάρ σύ προίστασο πρεσβεύουσα, τίς ἠμᾶς ἐρρύσατο ἐκ τοσούτων κινδύνων; Τίς δέ διεφύλαξεν ἕως νῦν ἐλευθέρους; Οὐκ ἀποστῶμεν, Δέσποινα, ἐκ σού σούς γάρ δούλους σώζεις ἀεί, ἐκ παντοίων δεινῶν.

Ψαλμός ν΄ (50)
Ελέησον μέ, ὁ Θεός, κατά τό μέγα ἔλεός σου καί κατά τό πλῆθος τῶν οἰκτιρμῶν σου ἑξάλειψον τό ἀνόμημα μου επί πλεῖον πλῦνον μέ ἀπό τῆς ἀνομίας μου καί ἀπό τῆς ἁμαρτίαςμοῦ καθάρισον μέ. Ὅτι τήν ἀνομίαν μου ἐγώ γινώσκω, καί ἡ ἁμαρτία μου ἐνώπιόν μου ἐστι διαπαντός. Σοί μόνω ἥμαρτον καί τό πονηρόν ἐνώπιόν σου ἐποίησα, ὅπως ἄν δικαιωθῆς ἐν τοῖς λόγοις σου, καί νικήσης ἐν τῷ κρίνεσθαι σέ. Ἰδού γάρ ἐν ἀνομίαις συνελήφθην, καί ἐν ἁμαρτίαις ἐκίσσησε μέ ἡ μήτηρ μου. Ἰδού γάρ ἀλήθειαν ἠγάπησας, τά ἄδηλα καί τά κρύφια της σοφίας σου ἐδήλωσας μοί. Ραντιεῖς μέ ὑσσώπω, καί καθαρισθήσομαι, πλυνεῖς μέ, καί ὑπέρ χιόνα λευκανθήσομαι. Ἀκουτιεῖς μοί ἀγαλλίασιν καί εὐφροσύνην, ἀγαλλιάσονται ὀστέα τεταπεινωμένα. Ἀποστρεψον τό πρόσωπόν σου ἀπό τῶν ἁμαρτιῶν μου καί πάσας τάς ἀνομίας μου ἑξάλειψον. Καρδίαν καθαράν κτίσον ἐν ἐμοί, ὁ Θεός, καί πνεῦμα εὐθές ἐγκαίνισον ἐν τοῖς ἐγκάτοις μου. Μή ἀπορρίψης μέ ἀπό τοῦ προσώπου σου καί τό πνεῦμά σου τό ἅγιον μή ἀντανέλης ἄπ ἐμοῦ. Ἀπόδος μοί τήν ἀγαλλίασιν τοῦ σωτηρίου σου καί πνεύματι ἠγεμονικῶ στήριξον μέ. Διδάξω ἀνόμους τάς ὁδούς σου, καί ἀσεβεῖς ἐπί σέ ἐπιστρέψουσι. Ρύσαι μέ ἐξ αἱμάτων ὁ Θεός, ὁ Θεός τῆς σωτηρίας μου αγαλλιάσεται ἡ γλῶσσά μου τήν δικαιοσύνην σου. Κύριε, τά χείλη μου ἀνοίξεις, καί τό στόμα μου ἀναγγελεῖ τήν αἴνεσίν σου. Ὅτι εἰ ἠθέλησας θυσίαν, ἔδωκα ἀν ολοκαυτώματα οὐκ εὐδοκήσεις. Θυσία τῷ Θεῶ πνεῦμα συντετριμμένον, καρδίαν συντετριμμένην καί τεταπεινωμένην ὁ Θεός οὐκ ἐξουδενώσει. Ἀγάθυνον, Κύριε, ἐν τή εὐδοκία σου τήν Σιῶν, καί οἰκοδομηθήτω τά τείχη Ἱερουσαλήμ τότε εὐδοκήσεις θυσίαν δικαιοσύνης, ἀναφοράν καί ὁλοκαυτώματα• τότε ἀνοίσουσιν ἐπί τό θυσιαστήριον σού μόσχους.

Εἴτα ψάλλομεν τάς Ὠδᾶς τοῦ Κανόνος.

Ὠδή ἅ΄. Ἦχος πλ. δ΄. Ὑγρᾶν διοδεύσας.
Ὑπόδειγμα δεῖξον ὑπομονῆς ἐν ταῖς καταιγίσι τήν προσκαίρου μου βιοτῆς, κραυγάζω σοί, Μῆτερ πανολβία, Ὑπομονή, βασιλίδων ὠράϊσμα.

Πατρίδα λιποῦσα Ὑπομονή, τήν βρότειον ἤρθης πρός τήν ἄνω περιχαρῶς, πρός ἤν καταξίωσον λιταίς σου, κάμε ἀρθῆναι τόν πόθω τιμώντα σέ.

Ὁσίων ἀγλάϊσμα γυναικών, κοσμήσασα ἔργοις εὐποΐας τῆς σήν ψυχήν, καί πόνοις ἀσκήσεως στεφάνους, Ὑπομονή ἀφθαρσίας ἀπείληφας.

Θεοτοκίον
Μαρία τῆς χάριτος καθαρόν δοχεῖον, δυσώπει τόν Υἱόν σου καί Λυτρωτήν ἠμῶν θεραπεῦσαι ἀλγηδόνας τάς ζοφερᾶς της καρδίας, δεόμεθα.

Ὠδή γ΄. Οὐρανίας ἁψίδος.
Ὁ σεπτός Σου Νυμφίος Ὑπομονή ἄνασσα, ἐν τῷ οὐρανίω νυμφώνι, ὑποδεχόμενος σέ μεσιτεύειν ἀεί, ὑπέρ ἠμῶν τῶν ἐν ὕμνοις, μελιχροῖς τιμώντων σέ, χάριν σοῖ δέδωκε.

Νυχθημεροῖς ἀγῶσι καί προσευχαῖς εἴλκυσας, τήν τοῦ θείου Πνεύματος χάριν εὐαρεστήσασα, Ὑπομονή τῷ Θεῶ, ὤ νῦν πρεσβεύεις ἀπαύστως, δοῦναι τοῖς τιμῶσι σέ χάριν καί ἔλεος.

Ἡ Τριάς ἡ ἁγία Ὑπομονή ἔδειξε, σέ τήν βασιλείας προσκαίρου πλούτη μισήσασαν, πολίτιν τῶν οὐρανῶν καί θείαν πρέσβεριαν πάντων, τῶν ἀνευφημούντων σέ ὡς ὄλβον πίστεως.

Θεοτοκίον
Σῶσαι θέλων τόν κόσμον ὁ τοῦ πάντος Κύριος, ἔλαβεν ἐκ τῶν σῶν αἱμάτων τήν βρότειον, Θεοκυῆτος ἁγνή, καί πρός θεώσεως σφαίρας, γένος τό ἀνθρώπινον ἅπαν ἀνύψωσε.

Διάσωσον, Ὑπομονή μακαρία, τούς σέ ὑμνοῦντας καί δοχεῖα ὑπομονῆς ἀναδεῖξον πάγχρυσα αὐτούς ἐν τοῦ βίου ταῖς τρικυμίαις.

Ἐπίβλεψον, ἐν εὐμενεία, πανύμνητε Θεοτόκε, ἐπί τήν ἐμήν χαλεπήν του σώματος κάκωσιν, καί ἴασαι τῆς ψυχῆς μου τό ἄλγος.

Αἴτησις καί τό Κάθισμα.
Ἦχος β’. Πρεσβεία θερμή.
Ὁσίων λαμπτήρ μητέρων φαεινότατε, ταῖς σαῖς πρός Θεόν πρεσβείαις καταφεύγομεν ἐκτενῶς κραυγάζοντες• δεινά ὑπομένειν τοξεύματα, Ὑπομονή, ἀξίωσον ἐχθροῦ ἀεί τοῦ ζητοῦντος σπαράξαι μέ.

Ὠδή δ’. Εἰσακήκοα, Κύριε.
Πενομένων βοήθεια καί ἀδικουμένων ὀφθεῖσα στήριγμα, Βασιλίς γενού ἀκλόνητον, ἐν ταῖς βίου ράχαις μάχαις πάντων στήριγμα.

Λοιμικά ἀρρωστήματα δίωξον εὐχαίς σου ἐκ τῶν τιμώντνων σέ, καί ὑγείαν πάσι βράβευσον σέ, Ὑπομονή τοῖς μακαρίζουσιν.

Ἡ τιμία ἐπίκλησις τοῦ ὀνόματός σου ἠδύνει ἅπαντάς, τους ἐν κλίνη ἀσθενήματος, νῦν Ὑπομονή κειμένους ἔνδοξε.

Θεοτοκίον
Ραίνομεν σέ ἑκάστοτε μύροις ἐφυμνίων Θεογεννήτρια, ὅτι χάριτι ἐσώθημεν, ἐκ φθορᾶς ἠμεῖς διά τοῦ τόκου σου.

Ὠδή ἐ’. Φώτισον ἠμᾶς.
Ὤφθης φωτεινός, λύχνος ἄκρας ταπεινώσεως, ἴνα δείξης τοῖς πιστοῖς Ὑπομονή, ἀτραπούς τῆς σωτηρίου ταπεινώσεως.

Στύλε ἀκλινής, φιλοπτώχου ἀντιλήψεως, βασιλίς Ὑπομονή τούς σέ λαμπρῶς εὐφημούντας ἐν ἀγάπης βάθρω στήριξον.

Ὅλη φωταυγής, τῷ Νυμφίω σου παρίστασαι καί πρεσβεύεις τῷ Χριστῷ, Ὑπομονή, ὑπέρ πάντων, ἀνυμνούντων σου τήν ἄσκησιν.

Θεοτοκίον
Νεῦσον ταῖς ἠμῶν, παρακλήσεσι Παντάνασσα, καί καταπευσον τόν πόλεμον σαρκός, τόν κατώδυνον, βοῶ σοί ὁ τρισδύστηνος.

Ὠδή στ’. Τήν δέησιν.
Ὑμνοῦμεν σέ, ἑαυτήν τήν τήξασαν, ὡς κηρόν ἀσκητική πολιτεία, Ὑπομονή βασιλίς καί πτωχείαν, τοῦ Ἰησοῦ ὁλοθύμως ποθήσασαν, ἴνα τόν πλοῦτον οὐρανῶν, ὑποδείξης ἠμίν τόν ἀδάπανον.

Παράσχου μοί μετανοίας δάκρυα, καί σταγόνας ὄμβρισον μοί ἐν βίω, ὑπομονῆς καθαιροῦσας τοῦ ἄγχους, καί μεριμνῶν τό ρυπῶδες ἱμάτιον, Ὑπομονή ψυχῆς ἐμῆς, πρός Θεόν ὡς νεφέλη ἐντεύξεων.

Ὁδήγησον, εἰς ὁδόν ἀνάγουσαν, πρός ζωήν ἐν οὐρανοῖς τήν ἀγήρω, Ὑπομονή τόν προσφεύγοντα πόθω, τή χάριτί σου ὀσίω ὠράϊσμα, καί ἀλκιφρόνων γυναικών, στηλογράφημα ἔμπνουν βασίλισσα.

Θεοτοκίον
Μητρόθεε, τά ροᾶς ἀποσμηξον, τῶν ἀπείρων μου δακρύων εὐχῶν σου, τῶν ἀσιγήτων πρός Κύριον μάκτρω, καί σόν Υἱόν χαρμονῆς ἀνατέλουσα, καμοί φωτολαμπρόν αὐγήν, ἴνα πόθω ἀεί μακαρίζω σέ.

Διάσωσον, Ὑπομονή μακαρία, τούς σέ ὑμνοῦντας καί δοχεῖα ὑπομονῆς ἀναδεῖξον πάγχρυσα αὐτούς ἐν τοῦ βίου ταῖς τρικυμίαις.

Ἄχραντε, ἡ διά λόγου τόν Λόγον ἀνερμηνεύτως, ἔπ ἐσχάτων τῶν ἡμερῶν τεκοῦσα δυσώπησον, ὡς ἔχουσα μητρικήν παρρησίαν.

Αἴτησις καί τό Κοντάκιον
Ἦχος β’. Προστασία τῶν Χριστιανῶν.
Ταῖς ἀόκνοις πρός τόν Ἰησοῦν τόν εὐΐλατον σαῖς εὐχαῖς, βασιλίς εὐκλεές, κατεφεύγοντες ἐκβοῶμεν• Ὑπομονή, ὅσιων γυναικών καλλονή μή παύση ἐκτενῶς ὑπέρ πασχόντων ἀλγεινῶς δεομένη τοῦ Κτίσαντος  τηρεῖ οὔν ἐν ὑγεία τούς ὕμνοις σέ εὐφημούντας καί ἀσιγήτως, ἀγλαή, αἰτουμένους σου τήν εὔνοιαν.

Προκείμενον
Ὑπομένων ὑπέμεινα τόν Κύριον καί προσέσχε μοί.
Στίχ. Καί ἔστησεν ἐπί πέτραν τούς πόδας μου καί κατεύθυνε τά διαβήματά μου.

Εὐαγγέλιον ἐκ τοῦ Μάρκον (ἡ’ 34-θ’ 1).
Εἶπεν ὁ Κύριος ὅστις θέλει ὀπίσω Μου ἀκολουθεῖν, ἀπαρνησάσθω ἑαυτόν καί ἀράτω τόν σταυρόν αὐτοῦ καί ἀκολουθείτω Μοί. Ὅς γάρ ἄν θέλη τήν ψυχήν αὐτοῦ σῶσαι, ἀπολέσει αὐτήν ὅς δ’ ἄν ἀπολέση τήν ἑαυτοῦ ψυχήν ἕνεκεν Ἐμοῦ καί τοῦ εὐαγγελίου, οὗτος σώσει αὐτήν. Τί γάρ ὠφελήσει ἄνθρωπον ἐάν κερδήση τόν κόσμον ὅλον, καί ζημιωθῆ τήν ψυχήν αὐτοῦ; ἡ τί δώσει ἄνθρωπος ἀντάλλαγμα τῆς ψυχῆς αὐτοῦ; ὅς γάρ ἐάν ἐπαισχυνθῆ Μέ καί τούς Ἐμοῦς λόγους ἐν τή γενεά ταύτη τή μοιχαλίδι καί ἁμαρτωλῶ, καί ὁ Υἱός τοῦ ἀνθρώπου ἐπαισχυνθήσεται αὐτόν ὅταν ἔλθη ἐν τή δόξη τοῦ Πατρός Αὐτοῦ μετά τῶν ἀγγέλων τῶν ἁγίων. Καί ἔλεγεν αὐτοις ἀμήν λέγω ὑμιν ὅτι εἰσι τινές τῶν ὧδε ἐστηκότων, οἵτινες οὐ μή γεύσωνται θανάτου ἕως ἄν ἴδωσι τήν βασιλείαν τοῦ Θεοῦ ἐληλυθυίαν ἐν δυνάμει.

Δόξα.
Ταῖς τοῦ σῆς Ὁσίας πρεσβείαις, Ἐλεῆμον, ἑξάλειψον τά πλήθη, τῶν ἐμῶν ἐγκλημάτων.

Καί νῦν.
Ταῖς τῆς Θεοτόκου πρεσβείαις, Ἐλεῆμον, ἑξάλειψον τά πλήθη, τῶν ἐμῶν ἐγκλημάτων.

Στίχ. Ἐλεῆμον, ἐλέησον μέ ὁ Θεός.
Προσόμοιον.
Ἦχος πλ. β’. Ὅλην ἀποθέμενοι.
Εὔκλειαν βασίλειον ἀποθεμένη ἀζύγων τήν στενήν καί δύσβατον τρῖβον ἐπεπόθησας καρτερώτατα, θαυμαστή ἄνασσα, Βασιλίδος ἄνασσα, Βασιλίδος κλεός, διανύσαι καί ἀρχέτυπον γενέσθαι νήψεως καί ὑπομονῆς ὅθεν κράζομεν βίου ὑπομενειν τάς θλίψεις ἀκλινῶς, Ὑπομονή, καί δυσπραγίας ἀξίωσον τούς πιστῶς τιμώντας σέ.

Σῶσον ὁ Θεός τόν λαόν σου …..

Ὠδή ζ’. Οἱ ἐκ τῆς Ἰουδαίας.
Ὀρθρινός ὤφθης, Μῆτερ, ἀρετῶν ὥσπερ ἄλλος παντοίων ἥλιος ἐν Βασιλίδι πάντας φωτίζουσα καί ζόφον τῆς κακίας διώκουσα, Ὑπομονή, παμφαές τῆς βιοτῆς μου φάρε.

Νοσημάτων πραύνεις ἀλγηδόνας εὐχαίς σου πρός τόν Παντάνακτα, Ὑπομονή, καί ρῶσιν παρέχεις τοῖς ὑμνούσι τά σεπτά σου παλαίσματα καί τήν τοῖς πάσι γνωστήν εὐγένειαν ψυχῆς σου.

Ἡ μονή τοῦ ὁσίου Παταπίου τιμώσα τήν θείαν μνήμην σου πρός μίμησιν καμάτων τῶν θείων σου προτρέπεθ τούς πιστούς, παντευλόγητε Ὑπομονή, ἐκλεκτή του Ζωοδότου νύμφη.

Θεοτοκίον
Χοϊκῶν γένος ἅπαν μακαρίζει σέ, Κόρη Θεογεννήτρια, ὡς πρόξενον ἀφθίτου χαρᾶς τέ εὐφροσύνης αἰωνίου καί στήριγμα ἐν συμφοραίας χαλεπαῖς ἑδραῖον, Παναγία.

Ὠδή ἡ’. Τόν βασιλέα.
Ἀφθάρτου δόξης ἀξιωθεῖσα ἐν πόλω καί συγχαίρουσα δήμοις ὁσίων πρέσβευε δοθῆναι ἠμίν πταισμάτων λύσιν.

Ρεόντων ὤφθης, Ὑπομονή, ὑπερτέρα καί βασίλειον πλοῦτον παρεῖδες, ἴνα τήν πτωχείαν Χριστοῦ διδάξης πάσιν.

Ἀδειαλείπτου εὐχῆς ἐγνώσθης βιβλίον χρυσοτύπωτον, Μῆτερ ἁγία ὅθεν χάριν εὖρες ὑπέρ ἠμῶν πρεσβεύειν.

Θεοτοκίον
Λειμών ἁγνείας, Θεοχαρίτωτε Κόρη, τούς ἰκέτας σου ἄγνιζε πάντας σέ τούς ἀνυμνοῦντας ἐκ ψυχοφθόρου ρύπου.

Ὠδή θ’. Κυρίως Θεοτόκον.
Ἀναστησον μέ, οἶμοι, τόν νενεκρωμένον, Ὑπομονή, ἁμαρτίαις ἱκέτην σου, ἴνα ἐν χώρα τῶν ζώντων σύν σοῖ ἀγάλλωμαι.

Μιμήσασθαι τούς πόνους τῆς ἀσκητικῆς σου, Ὑπομονή, πολιτείας ἀξίωσον μοναζουσῶν τήν χορείαν τήν εὐφημούσαν σέ.

Πολλήν παρά Κυρίω κεκτημένη χάριν, Ὑπομονή, ὡς ὁσίων ἀγλάϊσμα ὑπέρ ἠμῶν ἐκδυσώπει Αὐτόν ἑκάστοτε.

Θεοτοκίον
Ἠγιασμένη Μῆτερ τοῦ Παμβασιλέως Χριστοῦ, πρός θρόνον Αὐτοῦ τόν ὑπερφωτόν τούς σέ τιμώντας ἀπαύστως ἐν βίω ἔλκυσον.

Ἄξιον ἐστίν ὡς ἀληθῶς, μακαρίζειν σέ τήν Θεοτόκον, τήν ἀειμακάριστον καί παναμώμητον καί μητέρα τοῦ Θεοῦ ἠμῶν. Τήν τιμιωτέραν τῶν Χερουβίμ καί ἐνδοξοτέραν ἀσυγκρίτως τῶν Σεραφίμ, τήν ἀδιαφθόρως Θεόν Λόγον τεκοῦσαν τήν ὄντως Θεοτόκον σέ μεγαλύνομεν.

Καί τά παρόντα Μεγαλυνάρια
Ἄνθος μυροβόλου ὑπομονῆς κατευφραῖνον δῆμον τῶν μερόπων ἐπί τῆς γής καί χορόν ἀγγέλων ἐν οὐρανίοις δόμοις, Ὑπομονή, ἐπώφθης, ἔνθεε ἄνασσα.

Ἔχειν ἐστραμμένον πρός τόν Θεόν τῆς ψυχῆς τό ὄμμα καί τοῦ βίου τάς συμφορᾶς ὑπομένειν, Μῆτερ, καλῶς ἀξίωσον μέ, Ὑπομονή θεοφρον, σέ τό γεραίροντα.

Ἐπικαλουμένους πανευλαβῶς ὄνομα τό θεῖον καί σεπτόν σου, Ὑπομονή, βασιλίς θεοφρον, ἀπήμονας συντήρει καί τάς αὐτῶν αἰτήσεις πλήρου ἑκάστοτε.

Πράξεσιν ἐκλάμπουσα ἀγαθοῖς ἤρθης πρός τά ὕψη οὐρανίων θεωρίων, Κωνσταντίνου μῆτερ ἐσχάτου Βασιλέως, Ὑπομονή, τοῦ θείου πίστεως μάρτυρος.

Ἔχει τήν εἰκόνα σου ὁ Ναός τοῦ Ἀθανασίου τοῦ Μεγάλου, ὡς τιμαλφῆ ὄλβον, ἐν Θησείω, Ὑπομονή Ὁσία, ἤν Πάντες προσκυνοῦντες σέ μακαρίζομεν.

Χαίροις, ἐκμαγεῖον ὑπομονῆς, στήλη σωφροσύνης, ἀδιάσειστον ἀρετῶν τεῖχος καί ταμεῖον, Ὑπομονή, ἀγάπης, ἐνθέων βασιλίδων κέρας περιδοξον.

Πᾶσαι τῶν Ἀγγέλων αἵ στρατιαί, Πρόδρομε Κυρίου, Ἀποστόλων ἡ δωδεκάς, οἱ Ἅγιοι πάντες μετά τῆς Θεοτόκου, ποιήσατε πρεσβείαν εἰς τό σωθῆναι ἠμᾶς.

Τό Τρισάγιον
Ἅγιος ὁ Θεός, Ἅγιος Ἰσχυρός, Ἅγιος Ἀθάνατος, ἐλέησον ἡμᾶς. (Τρίς).
Δόξα Πατρί, καί Υἱῶ, καί ἁγίῳ Πνεύματι,
καί νῦν, καί ἀεί, καί εἰς τούς αἰῶνας τῶν αἰώνων. Ἀμήν.

Παναγία Τριάς, ἐλέησον ἡμᾶς· Κύριε, ἱλάσθητι ταῖς ἁμαρτίαις ἡμῶν. Δέσποτα, συγχώρησον τάς ἀνομίας ἡμῖν· Ἅγιε, ἐπίσκεψαι καί ἴασαι τάς ἀσθενείας ἡμῶν, ἕνεκεν τοῦ ὀνόματος σου.

Κύριε, ἐλέησον· Κύριε, ἐλέησον· Κύριε, ἐλέησον.
Δόξα Πατρί…

Πάτερ ἡμῶν ὁ ἐν τοῖς οὐρανοῖς, ἁγιασθήτω τό ὄνομα σου· ἐλθέτω ἡ βασιλεία σου· γενηθήτω τό θέλημά σου, ὡς ἐν οὐρανῷ, καί ἐπί τῆς γῆς. Τόν ἄρτον ἡμῶν τόν ἐπιούσιον δός ἡμῖν σήμερον· καί ἄφες ἡμῖν τά ὀφειλήματα ἡμῶν, ὡς καί ἡμεῖς ἀφίεμεν τοῖς ὀφειλέταις ἡμῶν· καί μή εἰσενέγκῃς ἡμᾶς εἰς πειρασμόν, ἀλλά ῥῦσαι ἡμᾶς ἀπό τοῦ πονηροῦ.

Ὅτι σοῦ ἐστιν ἡ βασιλεία καί ἡ δύναμις καί ἡ δόξα τοῦ Πατρός καί τοῦ Υἱοῦ καί
τοῦ Ἁγίου Πνεύματος, νῦν καί ἀεί καί εἰς τούς αἰῶνας τῶν αἰώνων.

καί τά Τροπάρια ταῦτα. Ἦχος πλ. β΄.
Ἐλέησον ἡμᾶς, Κύριε, ἐλέησον ἡμᾶς, πάσης γάρ ἀπολογίας ἀποροῦντες, ταύτην Σοι τήν ἱκεσίαν, ὡς Δεσπότῃ, οἱ ἁμαρτωλοί  προσφέρομεν, ἐλέησον ἡμᾶς.

Δόξα.
Κύριε ἐλέησον ἡμᾶς, ἐπί Σοί γάρ πεποίθαμεν. Μή ὀργισθῇς ἡμῖν σφόδρα, μηδέ μνησθῇς τῶν ἀνομιῶν ἡμῶν. Ἀλλ’ ἐπίβλεψον καί νῦν  ὡς  εὔσπλαχνος καί λύτρωσαι ἡμᾶς ἐκ τῶν ἐχθρῶν ἡμῶν. Σύ γάρ εἶ Θεός ἡμῶν καί ἡμεῖς λαός Σου, πάντες ἔργα χειρῶν Σου  καί  τό  ὄνομα Σου ἐπικεκλήμεθα.

Καί νῦν.
Τῆς εὐσπλαγχνίας τήν πύλην ἄνοιξον ἡμῖν, εὐλογημένη Θεοτόκε, ἐλπίζοντες εἰς Σέ μή ἀστοχήσομεν, ῥυσθείημεν διά Σοῦ τῶν  περιστάσεων· Σύ γάρ ἡ σωτηρία τοῦ γένους τῶν Χριστιανῶν.

 

Καί το  Ἀπολυτίκιον. Ἦχος πλ. α’. Τόν συνάναρχον Λόγον.
Τήν κλεινήν βασιλίδα ἐγκωμιάσωμεν, Ὑπομονήν τήν ὁσίαν, περιστεράν εὐλαβῆ ἐκ τοῦ κόσμου πετασθείσαν τῆς συγχύσεως πρός τάς σκηνᾶς τοῦ οὐρανοῦ ἐν ἀγάπη ἀκλινεί ἀσκήσει καί ταπεινώσει βοῶντες Μῆτερ, λιταίς σου θραῦσον ἠμῶν τῆς ἁμαρτίας δεσμούς.

Ἐκτενής καί Ἀπόλυσις μεθ’ ἤν ψάλλομεν τό ἑξῆς.

Ἦχος β’. Ὄτε ἐκ τοῦ Ξύλου.
Πάντα ὑπομένειν τά δεινά καί τοῦ μιαροῦ τάς ἑφόδους ἐξοστρακίζειν ταχύ σαῖς εὐχαῖς ἀξίωσόν τους σέ γεραίροντας καί πιστῶς καταφεύγοντας τή σή προστασία, ἀσθενεῖ ἡ κρύπτουσα καλῶς ἐν σώματι φρόνησιν ἀνδρείαν τῷ ὄντι καί καθυποτάξασα σάρκα, ὤ Ὑπομονή, νοί τῷ θείω σου.

Δέσποινα προσδεξαι, τάς δεήσεις τῶν δούλων σου, καί λύτρωσαι ἠμᾶς, ἀπό πάσης ἀνάγκης καί θλίψεως.

Τήν πάσαν ἐλπίδα μου, εἰς σέ ἀνατίθημι, Μῆτερ τοῦ Θεοῦ, φύλαξον μέ ὑπό τήν σκέπην σου.

Δί’ εὐχῶν τῶν ἁγίων πατέρων ἠμῶν, Κύριε Ἰησοῦ Χριστέ ὁ Θεός, ἐλέησον καί σῶσον ἠμᾶς.
Ἀμήν.

Δίστιχον
Αἵρειν ἀγογγύστως τόν ζυγόν Κυρίου,
Ὑπομονή ἀξίωσον Χαραλάμπη.