Ποίημα Ἰωάννου Μοναχοῦ τοῦ Μαυρόποδος.
Οὗ ἡ Ἀκροστιχίς. Τον Ἄγγελον μέλπω σε τον φύλακά μου.
ᾨδή Μοναχοῦ Ἰωάννου.
ᾨδή α’. Ἦχος πλ. δ’. Ὑγράν διοδεύσας.
Ἅγιε Ἄγγελε τοῦ Θεοῦ, πρέσβευε ὑπέρ ἐμοῦ
Τον ἄγρυπνον φύλακα τῆς ἐμῆς, ψυχῆς και προστάτην, τῆς ζωῆς μου και ὁδηγόν, θεόθεν ὃν ἔλαχον ὑμνῶ σε, Ἄγγελε θεῖε Θεοῦ Παντοκράτορος.
Ἅγιε Ἄγγελε τοῦ Θεοῦ, πρέσβευε ὑπέρ ἐμοῦ
Ο θέλων σωθῆναι πάντας βροτούς, ἁγίους Ἀγγέλους, ὁδηγούς και φωταγωγούς, ἐπέστησας Λόγε, τοῖς ἀνθρώποις, χειραγωγοῦντας ἡμᾶς πρός τον φόβον Σου.
Ἅγιε Ἄγγελε τοῦ Θεοῦ, πρέσβευε ὑπέρ ἐμοῦ
Νυκτί συνεχόμενον ζοφερᾷ, και μέλανι γνόφῳ, καλυπτόμενοντῶν παθῶν, φωτί μετανοίας αὔγασόν με, ὁ ὁδηγός και προστάτης και φύλαξ μου.
Δόξα.
Αἰσχρῶν ἐνθυμήσεων ἐν ἐμοί, πηγάζει πλημμύρα, βορβορώδης και ζοφερά, τοῦ Θεοῦ χωρίζουσα τον νοῦν μου· ἣν ἀποξήρανον, ὦ ἀντιλῆπτόρ μου.
Και νῦν. Θεοτοκίον.
Γαλήνη Σύ Δέσποινα και λιμήν, τῶν χειμαζομένων, ἐν πελάγει ἁμαρτιῶν· διό Σου προστρέχω τῷ λιμένι, κλυδωνιζόμενος σάλῳ ποικίλων παθῶν.
ᾨδή γ’. Οὐρανίας ἁψῖδος.
Ἅγιε Ἄγγελε τοῦ Θεοῦ, πρέσβευε ὑπέρ ἐμοῦ
Γεηροῦ και πηλίνου, και χοϊκοῦ κράματος, ἔσχηκώς την ὕπαρξιν, τῇ γῇ προσήλωμαι· ἀλλ ̓ ὦ προστάτα μου, και ὁδηγέ μου και ῥῦστα, τρέψον μου την ἔφεσιν, πρός τα οὐράνια.
Ἅγιε Ἄγγελε τοῦ Θεοῦ, πρέσβευε ὑπέρ ἐμοῦ
Εν νυκτί και ἡμέρᾳ, τοῖς πονηροῖς ἔργοις μου, και παραπικραίνω και θλίβω, και παροξύνω σε, και οὐκ ἐθέλοντα, ἀπό μακρόθεν ἑστάναι, τον ἐμόν ὑπέρμαχον, καταναγκάζω σε.
Ἅγιε Ἄγγελε τοῦ Θεοῦ, πρέσβευε ὑπέρ ἐμοῦ
Λύπης και ἀθυμίας, παρεκτικός γίνομαι, ὡς ἀμετανόητος μένων, και ἀδιόρθωτος· διό μοι δώρησαι, μετανοῆσαι γνησίως, και χαροποιῆσαί σε, τον ἐμόν φύλακα.
Δόξα.
Ο ὁρῶν ἀοράτως, το τοῦ Θεοῦ πρόσωπον, τοῦ ἐν οὐρανοῖς καθημένου, και ἐπιβλέποντος, ἐπί την γῆν νοερῶς, και τρέμειν ταύτην ποιοῦντος, αἴτησαι σωθῆναί με, Ἅγιε Ἄγγελε.
Και νῦν. Θεοτοκίον.
Νοῦν και φρένα και λόγον, δῶρον Θεοῦ εἴληφα, ὅπως ἐπιγνούς τον Δεσπότην, ἔργοις τιμήσω καλοῖς· ἐγώ δε πάθεσι, την δωρεάν ἀτιμάσας, τον δοτῆρα ὕβρισα· Δέσποινα, σῶσόν με.
Κάθισμα. Ἦχος δ’. Ὁ ὑψωθείς.
Ο τῆς ψυχῆς μου φυλακτήρ και τοῦ σώματος, ἀφορισθείς μοι ἐκ Θεοῦ θεῖε Ἄγγελε, θεομιμήτως πάριδε πανάγιε, ἅπαντα τα πταίσματα, τῆς ἀθλίας ψυχῆς μου· ῥῦσαι τοῦ δολίου με, τῶν ποικίλων παγίδων, και τον κοινόν ἱλέωσαι Θεόν, ἵνα ἐν κρίσει παράσχῃ μοι ἄφεσιν.
ᾨδή δ’. Σύ μου ἰσχύς Κύριε.
Ἅγιε Ἄγγελε τοῦ Θεοῦ, πρέσβευε ὑπέρ ἐμοῦ
Μη ἐννοῶν, το φοβερόν δικαστήριον, ἐν ᾧ μέλλω, Σῶτερ παραστήσεσθαι, και δοῦναι λόγον περί παντός, ἔργου τε και λόγου, μηδέ θανάτου το ἄδηλον, εἰς νοῦν λαμβάνων ὅλως, ἀδιόρθωτος μένω. Ὁδηγέ μου μη ἐγκαταλίπῃς με.
Ἅγιε Ἄγγελε τοῦ Θεοῦ, πρέσβευε ὑπέρ ἐμοῦ
Επιμελῶς πᾶσαν κακίαν ἐτέλεσα, νηπιόθεν, και οὐκ ἐπαυσάμην σε, τον ἀντιλήπτορα τον ἐμόν, τοῦ παραπικραίνειν, ἀθέσμοις λόγοις και πράξεσιν· ἀλλ’ οὖν μὴ ἐκκακίσῃς, ἀλλ’ ἐπίμεινον ἔτι, συνετίζων φωτίζων στηρίζων με.
Ἅγιε Ἄγγελε τοῦ Θεοῦ, πρέσβευε ὑπέρ ἐμοῦ
Λόγου Θεοῦ μακροθυμίαν μιμούμενος, τοῦ ἐλθόντος, ὅπως εἰς μετάνοιαν, καλέσῃ πάντας ἁμαρτωλούς, και ἐκδεχομένου, αὐθαίρετον την διόρθωσιν, και μη βιαζομένου, και αὐτός ὁδηγέ μου, ἐπ’ ἐμοί μακροθύμως παράμεινον.
Δόξα.
Πόῤῥω Θεοῦ, ἡ ἁμαρτία με ἔβαλε, τον ἀχρεῖον, δοῦλον και ἀνάξιον· ἀλλ’ ὁ Δεσπότης μου Ἰησοῦς, προσελάβετό με, εὐσπλάγχνως και ᾠκειώσατο· ἐγώ δε την τοσαύτην, ἀθετῶν Αὐτοῦ χάριν, ἔτι θλίβω και σέ, θεῖε Ἄγγελε.
Και νῦν. Θεοτοκίον.
Ως ἀληθῶς, ὁ Κύριος ἐβασίλευσε, βασιλείαν, την μη διαπίπτουσαν· και ἐνεδύσατο ψαλμικῶς, ἐκ Σοῦ Θεομῆτορ, ὡραιοτάτην εὐπρέπειαν, την σάρκα την ἁγίαν, δι’ ἧς θάνατον εἷλε, και καθεῖλεν αὐτοῦ τα βασίλεια.
ᾨδή ε’. Ἵνα τί με ἀπώσω.
Ἅγιε Ἄγγελε τοῦ Θεοῦ, πρέσβευε ὑπέρ ἐμοῦ
Σε φρουρόν κεκτημένος, σύνοικον, συνόμιλον, ἅγιε Ἄγγελε, συμπαρομαρτοῦντα, συνοδεύοντα, συμπαραμένοντα, τα σωτηριώδη, ὑποτιθέμενον ἀεί μοι, ποίαν ἕξω συγγνώμην ἀσύνετος ὤν;
Ἅγιε Ἄγγελε τοῦ Θεοῦ, πρέσβευε ὑπέρ ἐμοῦ
Εν πολλῇ παῤῥησίᾳ, θρόνῳ παριστάμενος τοῦ Παντοκράτορος, και περιχορεύων περί τον Βασιλέα τῆς κτίσεως, τῶν πολλῶν κακῶν μου, παρασχεθῆναί μοι συγγνώμην, ὁ ὑπερασπιστής μου δεήθητι.
Ἅγιε Ἄγγελε τοῦ Θεοῦ, πρέσβευε ὑπέρ ἐμοῦ
Τας βασάνους προβλέπων, και τας τιμωρίας τας ἀναμενούσας με, και την πώρωσίν μου, και την ἀναλγησίαν και τύφλωσιν, ἐλεῶν στενάζεις και σκυθρωπάζεις, και στυγνάζεις κατηφείας πληρούμενος, ῥῦστά μου.
Δόξα.
Οὐδὲ μίαν πρός ὥραν, ἀλλ’ οὐδέ στιγμήν, ἢ και ταύτης βραχύτερον, συνεχώρησά σοι, τῷ ἐμῷ εὐεργέτῃ και φύλακι, ἐπ’ἐμοί χαρῆναι, και εὐφρανθῆναι, και σκιρτῆσαι, ἁμαρτίαις ἀεί συμφθειρόμενος.
Και νῦν. Θεοτοκίον.
Νέον βρέφος ὡράθη, ὁ ἀπερινόητος ἐκ Σοῦ πανάμωμε· ὁσταθμῷ τας νάπας, και τα ὄρη ζυγῷ στήσας γνώσεως· ὁ χορόν ἀστέρων διαριθμῶν, και βῶλον δρόσου, και ἀνέμων πνοήν μεταθέμενος.
ᾨδή ς’. Την δέησιν.
Ἅγιε Ἄγγελε τοῦ Θεοῦ, πρέσβευε ὑπέρ ἐμοῦ
Φυλάσσων και παρεμβάλλων κύκλῳ μου, και ὁρμάς ἀναχαιτίζων δαιμόνων, και τας αὐτῶν θηριώδεις ἐφόδους, τας κατ’ ἐμοῦ ἀναστέλλων ἑκάστοτε, μη λίπῃς, ὁ φύλαξ ὁ ἐμός· σε γαρ ἔχω θερμόν ἀντιλήπτορα.
Ἅγιε Ἄγγελε τοῦ Θεοῦ, πρέσβευε ὑπέρ ἐμοῦ
Υπέρτιμον και εὐῶδες ὢν μύρον, μη βδελύξῃ την ἐμήν δυσωδίαν, μη ἀποστῇς ἀπ’ ἐμοῦ μέχρι τέλους, ἀλλ’ ἀδιάστατος ἔσο μοι φύλαξ ἀεί· και ἥλιος τόπους ῥυπαρούς διερχόμενος γαρ οὐ μολύνεται.
Ἅγιε Ἄγγελε τοῦ Θεοῦ, πρέσβευε ὑπέρ ἐμοῦ
Λιβάδας δακρυομβρύτους ὀμβρίζειν, τον στεγάζοντα ἐν ὕδασι λόγῳ, τα Ἑαυτοῦ ὑψηλά ὑπερῷα, χάριν μοι δοῦναι δυσώπει, προστάτα μου· ὡς ἂν δι’ ἐκείνων καθαρθῇ ἡ καρδία μου, και καθορᾷ τον Θεόν.
Ἅγιε Ἄγγελε τοῦ Θεοῦ, πρέσβευε ὑπέρ ἐμοῦ
Αΰλως ὡς καθαρός και ἄϋλος, παρεστώς τῷ καθαρῷ και ἀΰλῳ, και πρός Αὐτόν κεκτημένος πλουσίαν την παῤῥησίαν και την οἰκειότητα, δυσώπησον Τοῦτον ἐκτενῶς, την ψυχήν μου σωθεῖσαν χαρίσαι μοι.
Δόξα.
Καλύψειεν ἐντροπή και αἰσχύνη, τας αἰσχράς και δυσειδεῖς και ζοφώδεις, ὄψεις ἐχθρῶν, ὁπηνίκα τοῦ σκήνους, ἡ ταπεινή μου ψυχή διαζεύγνυται· αὐτήν δε σκεπάσαις, ὁδηγέ, σαῖς λαμπραῖς πανιέροις τε πτέρυξι.
Και νῦν. Θεοτοκίον.
Αγίων ἁγιωτέρα Ἀγγέλων, Χερουβίμ και Σεραφίμ ὑπερτέρα, τον χαμερπῆ και χαμαίζηλον νοῦν μου, τῆς γεηρᾶς και προσύλου ἐφέσεως, ὑπέρτερον δεῖξον ἀπό γῆς, πρός οὐράνιον πόθον ὑψώσασα.
Κοντάκιον. Ἦχος β’. Τα ἄνω ζητῶν.
Θεοῦ λειτουργέ, και φύλαξ μου πανάριστε, τῷ ἁμαρτωλῷ, ἀείμοι συμπαράμενε, κακουργίας πάσης με τῶν δαιμόνων ἐκλυτρούμενος, και πρός θείας τρίβους ὁδηγῶν, ζωήν προξενούσας την ἀκήρατον.
ᾨδή ζ’. Οἱ ἐκ τῆς Ἰουδαίας.
Ἅγιε Ἄγγελε τοῦ Θεοῦ, πρέσβευε ὑπέρ ἐμοῦ
Μυριάδας τῶν κύκλῳ, συνεπιτιθεμένων ἐμοί λῃστῶν ἀφανῶν, ζητούντων την ψυχήν μου, ἁρπάσαι και σπαράξαι, τῇ πυρίνῃ ῥομφαίᾳ σου, ἀποσοβῶν κραταιῶς, μη λίπῃς βοηθέ μου.
Ἅγιε Ἄγγελε τοῦ Θεοῦ, πρέσβευε ὑπέρ ἐμοῦ
Όταν μέλλῃ με κρῖναι, ὁ Κριτής και Θεός μου και κατακρῖναί με, τον κατακεκριμένον, ὑπό τοῦ συνειδότος, προ ἐκείνης τῆς κρίσεως, μη ἐπιλάθῃ τοῦ σοῦ δούλου, χειραγωγέ μου.
Ἅγιε Ἄγγελε τοῦ Θεοῦ, πρέσβευε ὑπέρ ἐμοῦ
Όλην σχών την μητέρα, και πηλόν τον πατέρα, και τον προπάτορα χοῦν, τῇ τούτων συγγενείᾳ, εἰς γῆν διόλου βλέπω· ἀδεῶς δός προστάτα μου, και ἄνω βλέψαι ποτέ, πρός οὐρανοῦ το κάλλος.
Ἅγιε Ἄγγελε τοῦ Θεοῦ, πρέσβευε ὑπέρ ἐμοῦ
Ως ὡραῖος τῷ κάλλει, και γλυκύς και χαρίεις, ὁ ἡλιόμορφος νοῦς, φαιδρῶς παράστηθί μοι, προσώπῳ μειδιῶντι, ἱλαρῷ τε προσβλέμματι, ἡνίκα μέλλω τῆς γῆς, ἀπαίρειν ὁδηγέ μου.
Δόξα.
Διά σπλάγχνα ἐλέους, διά φιλανθρωπίας περιουσίαν πολλήν, τῶν σῶν πτερύγων σκέπῃ, φρουρέ μου σκέπασόν με, ἐκδημοῦντα τοῦ σώματος, ὡς μη ἰδεῖν δυσειδῆ, πρόσωπα τῶν δαιμόνων.
Και νῦν. Θεοτοκίον.
Η οὐράνιος πύλη, ἡ σωτήριος θύρα, ἡ κλῖμαξ ἡ νοητή, δι’ ἧς Θεός κατέβη, και ἄνθρωπος ἀνέβη, οὐρανῶν Βασιλείας με, τοῖς οἰκτιρμοῖς σου Σεμνή, ἀξίωσον Σὸν δοῦλον.
ᾨδή η’. Ἑπταπλασίως κάμινον.
Ἅγιε Ἄγγελε τοῦ Θεοῦ, πρέσβευε ὑπέρ ἐμοῦ
Μετά Θεόν σὲ ἔλαβον, ἐκ Θεοῦ ἀντιλήπτορα, και χειραγωγόν, και βοηθόν και πρόμαχον, πανάγιε Ἄγγελε· διό μη παύσῃ δέομαι, και παιδαγωγῶν, και νουθετῶν, και διδάσκων τα δέοντά με πράττειν, και φωτίζων τον νοῦν μου, ἕως με παραστήσῃς τῷ Χριστῷ σεσωσμένον.
Ἅγιε Ἄγγελε τοῦ Θεοῦ, πρέσβευε ὑπέρ ἐμοῦ
Όταν οἱ θρόνοι τίθωνται, και αἱ βίβλοι ἀνοίγωνται, και ὁ παλαιός τῶν ἡμερῶν καθέζηται, και κρίνωνται ἄνθρωποι, και Ἄγγελοι παρίστανται, και κλονῆται γῆ, και πάντα φρίσσῃ και τρέμῃ, την σήν φιλανθρωπίαν, ἐπ’ ἐμοὶ δεῖξον τότε, και ῥῦσαί με γεέννης, Χριστόν καθικετεύων.
Ἅγιε Ἄγγελε τοῦ Θεοῦ, πρέσβευε ὑπέρ ἐμοῦ
Νῦν ὡς κηρίον μέλισσαι, ἀοράτως κυκλοῦσί με, οἱ θεοστυγεῖς και λυμεῶνες δαίμονες, ὡς ἅρπαγες ὄρνιθες, ὡς δολεραί ἀλώπεκες, και ὡς αἱμοφάγα, πετεινά σαρκοβόρα, κυκλόθεν ἵπτανταί μου. Σκέπασόν με φρουρέ μου, ὡς ἀετός σκεπάζει τα ἑαυτοῦ νοσσία.
Ἅγιε Ἄγγελε τοῦ Θεοῦ, πρέσβευε ὑπέρ ἐμοῦ
Από βλεφάρων δάκρυα, ἀστακτὶ καταῤῥέοντα, μετά δαψιλοῦς τῆς προχοῆς παράσχου μοι, δι’ ὅλου με πλύνοντα, ἐκ κορυφῆς μέχρι ποδῶν, ὡς ὑπέρ χιόνα, λευκανθέντα χιτῶνα, φορέσας μετανοίας, εἰς νυμφῶνα τον θεῖον, εἰσέλθω σε γεραίρων τον ὑπερασπιστήν μου.
Ἅγιε Ἄγγελε τοῦ Θεοῦ, πρέσβευε ὑπέρ ἐμοῦ
Χριστοῦ ναόν ὑπάρχουσαν, την καρδίαν μου πάθεσι, χοίρων νοητῶν, διατριβήν ἐτέλεσα· ἀλλά με δυνάμωσον, ὁ τῆς ἐμῆς ψυχῆς βοηθός, ταύτην καθαρίσαι, θυμιάσαι, ῥαντίσαι, ἀρώμασι και μύροις, προσευχῶν και ἁγνείας, ὡς ἂν ὑπάρξῃ πάλιν, ναός Χριστοῦ εὐώδης.
Εὐλογοῦμεν Πατέρα, Υἱόν, και Ἅγιον Πνεῦμα, τον Κύριον.
Ο ὁδηγός και φύλαξ μου, και προστάτης και ῥύστης μου, τῆς ἀπεγνωσμένης μου ψυχῆς ὁ ἔφορος, ἡνίκα τῆς σάλπιγγος, το φοβερόν ἀπήχημα, μέλλῃ με τῆς γῆς, ἐξαναστῆσαι εἰς κρίσιν, ἐγγύς μου στῆθι τότε, ἱλαρός και χαρίεις, ἐλπίδι σωτηρίας, ἐξαίρων μου τον φόβον.
Και νῦν. Θεοτοκίον.
Υπερβολῇ χρηστότητος, δωρεάν με ἐλέησον, ἡ τῆς εὐσπλαγχνίας την πηγήν κυήσασα· ἐλέους γαρ ἄξιον, οὐκἔχω τί προσάξω σοι· τῶν γαρ ἀγαθῶν μου, οὐδαμῶς χρείαν ἔχεις, ὡς τον ἀγαθοδότην, και Σωτῆρα τοῦ κόσμου, ἀῤῥήτως συλλαβοῦσα, ἡ Κεχαριτωμένη.
ᾨδή θ’. Ἔφριξε πᾶσα ἀκοή.
Ἅγιε Ἄγγελε τοῦ Θεοῦ, πρέσβευε ὑπέρ ἐμοῦ
Ίδοιμί σε ἐκ δεξιῶν, τῆς ἀθλίας μου ψυχῆς παριστάμενον, φαιδρόν και ἥμερον, τον ἀντιλήπτορα και προστάτην μου, ἐν τῷ ἐκλείπειν ἐξ ἐμοῦ, βιαίως τὸ πνεῦμά μου, και τους ζητοῦντάς με, συλλαβεῖν πικρούς ἐχθρούς φυγαδεύοντα.
Ἅγιε Ἄγγελε τοῦ Θεοῦ, πρέσβευε ὑπέρ ἐμοῦ
Ως Θεοῦ θεῖος λειτουργός, ποιῶν Αὐτοῦ τα θεῖα θελήματα, πολλήν πλουτεῖς πρό Αὐτόν την παῤῥησίαν, ἅγιε Ἄγγελε· διό θερμῶς ὑπέρ ἐμοῦ, Αὐτόν παρακάλεσον, ὡς ἂν σωθείς διά σοῦ ἀνυμνῶ την προστασίαν και σκέπην σου.
Ἅγιε Ἄγγελε τοῦ Θεοῦ, πρέσβευε ὑπέρ ἐμοῦ
Άπασαν την ἐμήν ζωήν, ἐν πολλῇ διαδραμών ματαιότητι, τῷ τέλει ἤγγισα, και δυσωπῶ σε τον ἐμόν φύλακα· Γενοῦ μοι ὑπερασπιστής, και πρόμαχος ἄμαχος, ὅταν διέρχωμαι τους τελώνας τοῦ δεινοῦ κοσμοκράτορος.
Ἅγιε Ἄγγελε τοῦ Θεοῦ, πρέσβευε ὑπέρ ἐμοῦ
Νοός μου τας παρεκτροπάς, ῥεμβασμούς αἰχμαλωσίας, φαυλότητας, και την αἰσχρόνοιαν τῶν ἀκαθάρτων και ῥυπαρῶν λογισμῶν, τρέπειν ἐννοίας εἰς καλάς, μη λίπῃς προστάτα μου, και ἀγαθούς λογισμούς, κατανύξεως ἐμπύρου γεννήτορας.
Ἅγιε Ἄγγελε τοῦ Θεοῦ, πρέσβευε ὑπέρ ἐμοῦ
Νίκησον τῶν ἐμῶν κακῶν, Ἰησοῦ μονογενές ὑπεράγαθε, τῇ εὐσπλαγχνίᾳ Σου, την ἀμετρίαν και πολυπλήθειαν, τοῦ Σοῦ ἀΰλου λειτουργοῦ, θείαις παρακλήσεσιν, ὅν μοι ἐπέστησας νηπιόθεν, ὡς φιλάνθρωπος φύλακα.
Δόξα.
Όλην μου σοι μετά Θεόν, σωτηρίας την ἐλπίδα ἀνέθηκα, τῷ ἐμῷ φύλακι, και κηδεμόνι και ἀντιλήπτορι· κοινήν πρεσβείαν πρός Θεόν, ὑπέρ ἐμοῦ ποίησον, συμπρεσβευτάς προσλαβών, τῶν Ἀγγέλων τους χορούς και συλλήπτορας.
Και νῦν. Θεοτοκίον.
Ύψωσον κέρας εὐσεβῶν, και κατάβαλε βαρβάρων φρυάγματα, Θεογεννήτρια, ἀπολιόρκητον διασῴζουσα ταύτην την ποίμνην Σου, ἐν ᾗ το μέγα Σου ὄνομα, και πολυδόξαστον, μεγαλύνεται πιστῶς και δοξάζεται.
Στιχηρά προσόμοια.Ἦχος β’. Οἶκος τοῦ Ἐφραθᾶ.
Ἅγιε Ἄγγελε τοῦ Θεοῦ, πρέσβευε ὑπέρ ἐμοῦ
Ἄγγελε Θεοῦ, ὁ παρεστώς ἀμέσως, τῇ ἁγίᾳ Τριάδι, μη παύσῃ ἱκετεύων, ὑπέρ ἐμοῦ τοῦ δούλου σου.
Ἅγιε Ἄγγελε τοῦ Θεοῦ, πρέσβευε ὑπέρ ἐμοῦ
Ώς ἔλαβες ἰσχύν, φυλάττειν την ψυχήν μου, παρά Θεοῦ μη παύσῃ, σκέπῃ τῶν σῶν πτερύγων, αὐτήν σκέπων ἑκάστοτε.
Ἅγιε Ἄγγελε τοῦ Θεοῦ, πρέσβευε ὑπέρ ἐμοῦ
Χάρις τῷ Ἰησοῦ, τῷ δόντι μοί σε μέγαν, φύλακα τῆς ψυχῆς μου, και ὅπλον κατ’ ἐχθρῶν μου, Ἄγγελε θεοτίμητε.
Ἅγιε Ἄγγελε τοῦ Θεοῦ, πρέσβευε ὑπέρ ἐμοῦ
Αξίωσον κἀμέ, τυχεῖν τῆς Βασιλείας, τοῦ Θεοῦ τοῦ Ὑψίστου, ἵνα συν σοι κραυγάζω, τον ὕμνον τον Τρισάγιον.
Δόξα. Τριαδικόν.
Φῶς δεύτερον συ εἶ, μετὰ Θεόν φρουρέ μου· μη παύσῃ προστατεύων, ἰδεῖν κἀμέ το σέλας, τῆς Τριλαμποῦς Θεότητος.
Και νῦν. Θεοτοκίον.
Αγγέλων καί βροτῶν, Δέσποινα Θεοτόκε, μη παύσῃ ἱκετεύειν, Παρθένε τον Υἱόν Σου, ὑπέρ ἐμοῦ τοῦ δούλου Σου.
ΕΥΧΗ εἰς τὸν Ἄγγελον φύλακα:
Ἃγιε Ἄγγελε, ὁ ἐφεστὼς τῆς ἀθλίας μου ψυχῆς, καὶ ταλαιπώρου μου ζωῆς, μὴ ἐγκαταλίπῃς με τὸν ἁμαρτωλόν, μηδὲ ἀποστῇς ἀπ’ ἐμοῦ διὰ τὴν ἀκρασίαν μου· μὴ δῴης χώραν τῷ πονηρῷ δαίμονι, κατακυριεῦσαί μου τῇ καταδυναστείᾳ τοῦ θνητοῦ τούτου σώματος· κράτησον τῆς ἀθλίας καὶ παρειμένης χειρός μου, καὶ ὁδήγησόν με εἰς ὁδὸν σωτηρίας. Ναί, ἅγιε Ἄγγελε τοῦ Θεοῦ, ὁ φύλαξ καὶ σκεπαστὴς τῆς ἀθλίας μου ψυχῆς καὶ τοῦ σώματος, πάντα μοι συγχώρησον, ὅσα σοι ἔθλιψα πάσας τὰς ἡμέρας τῆς ζωῆς μου, καὶ εἴ τι ἥμαρτον τὴν σήμερον ἡμέραν· σκέπασόν με ἐν τῇ παρούσῃ νυκτὶ καὶ διαφύλαξόν με ἀπὸ πάσης ἐπηρείας τοῦ ἀντικειμένου, ἵνα μὴ ἔν τινι ἁμαρτήματι παροργίσω τὸν Θεόν· καὶ πρέσβευε ὑπὲρ ἐμοῦ πρὸς τὸν Κύριον, τοῦ ἐπιστηρίξαι με ἐν τῷ φόβῳ Αὐτοῦ, καὶ ἄξιον ἀναδεῖξαί με δοῦλον τῆς Αὐτοῦ ἀγαθότητος. Ἀμήν.